Utanıp dururken yazarsın bazen, arkanda kimseyi hissetmeden. Gözlerin kelimeleri arar, yüreğindir içinde buruk bir şekilde atan. Bugün, o sevdiklerinden uzak, yalnızım ve içimde boşluklar dolusu hisler taşıyorum. Kimsesizlik içimde bir yerlere sızmakta ve benim elim avucum boş, tutunacak bir dal arıyorum amalar içerisinde. Pekte bulduğum söylenemez, kendini her zaman dışarıya açamazsın gariptir. Bakarsın ve dışarıdaki isteklere gözünü açarsın ancak her şey yarımdır. Yapamazsın. Kötü oldu bu platformdan uzak kaldığım.
Bu zamana kadar karakteriyle çok övünen biriydim. Düz durduğumda düz durduğumu iddia ederdim ancak yanılmışım. Sert bir mizaca sahibim; kolay gülmem ciddiyimdir. Peki bunların ne önemi var bilmiyorum. Aslında söylediklerime de güvenin diyemiyorum size. Ben size söylediğim ya da hissettirdiğim o kişi değilmişim. Üzgünüm.
Hayatın akışında belki de en yakın arkadaşım için bir dönüm noktası olacak yarın, fakat bugün ben başka biri olamadım. Kendi iç dünyamın kıyısında geziniyorum, yeniye doğru bir yolculuk yapmak istiyorum, ama o eski anıların beni sürüklemesine izin veriliyor. Buna karşı çıkıyorum, umurumda mı sanmıyorum. Kendimi bir kaptan şiiri edasında hissediyorum. Raflarda uzun uzun…
Zamanın geçişiyle yüzleşmek zorundayım, farkındayım ki bazı şeyler değişiyor, insanlar değişiyor ve hayat devam ediyor. Fakat içimdeki buruklukla bir türlü tam olarak barışamıyorum. Belki de zamanın hızına yetişemeyişimden kaynaklanıyor bu hisler. Halbuki affedilmek en büyük isteklerimden. Eviniz barkınız yıkılmış gibi hissettiniz mi hiç?
Duygularımı kelimelerle dökmeye çalışırken, kendimi yalnızlığın kollarında hissediyorum. Belki de paylaşacak kimse olmadığından, kelimelerim gökyüzüne yükseliyor ve orada kayboluyor. Yalnızlık içimi sararken, dışarıdaki hayatın karmaşasına karışamamak beni hüzünlendiriyor.
Resimde samana uzanmış bir Van Gogh var gibi sarıların içerisinde boğulmuş. Sanki bana beni tarif ediyor anlamıyorum ama uzaktan bakınca hoş geliyor. Bilmiyorum pek, halledeceğiz.
Karışsam ne olacak diye soruyorum kendime, bazen yalnızlık iyi geliyor. Onu da tam nitelendiremiyorum. Bilmiyorum, hiçbir şey bilmiyorum. Bazen toprak yarılsa diye bakıyorum bir çözüm sağlayamıyorum. Umarım çözeceğim.
Yani derinden, derinden…
